Ретко се случува да се појави некој настан, што ќе ме остави без зборови. Претпоставувам дека потребата да се биде вокален, е неминовна не само кај мене, туку и кај секој еден кој себеси се смета дека има нешто вредно да каже во себе.
Па, сепак. Некогаш се случуваат така незамисливи трагедии, што најдобро е да не избрзуваш со вокализирање на сопствените мисли, барем додека не помине првичниот шок и успееш да се дистанцираш од самиот настан и што тој предизвикал кај тебе како личност, ако ништо друго, поради почит кон блиските на жртвите, бидејќи кога се зборува во афект, почесто се греши отколку што сакаме да признаеме.
Сега, кога поминаа оние денови на жалост, и животот, сакаме ние да прифатиме или не, мора да продолжи понатаму, се најдов себеси седнат пред својот лаптоп. Чувствував некаква потреба да запишам нешто, да не дозволам да еден ваков поразителен настан, остане непрокоментиран од некој што во текот на целиот свој живот се обидувал да остави позитивно наследство зад себе.
Точно наследството е една од темите на мојот роман во најава, “Memento Mori”. За оние кои не се запознаени со латински изреки, насловот всушност значи Сети се дека си смртен, и не можев а да не го поврзам со огромната трагедија што ја задеси нашата држава онаа кобна ноќ на петнаесетти спрема шеснаесетти март. Во мојот последен роман, напишав дека свесноста за лимитираноста на нашето постоење е тоа што треба да ја дефинира чове-ковата свест, за сите ние да изградиме живот што е вреден за живеење. Сега, почнувам да се запрашувам дали ние живееме на место кое ти дозволува да изградиш таков еден живот?
Сите ние знаеме во каква држава и општествен систем преживуваме повеќе од три децении. Припадници сме на еден мал народ и едно мало парче земја, а нашето постоење почнавме да го дефинираме преку дузината трагедии кои што и се случија на оваа држава а однесоа севкупно стотици човечки животи. И, иако видовме дека една ваква трагедија може да има своја итерација и верзија и во други држави низ светот, верувам дека загубата на овие шеесет невини (да, невини) животи, сепак секој еден ја доживеа на еден подруг, побру-тален начин од се останато што не има потресено низ годините.
Дали е тоа поради фактот што поголем број од починатите се млади деца, чија иднина трагично згасна за само неколку минути? Дали е тоа поради фактот што настанот се случува за време на забава и при песна, кога животот треба да се слави, наместо да се оплакува? Или можеби, поради неминовната вистина дека учесници и жртви се еден наш бенд, кој беше подеднакво познат по својата хуманост и подготвеност да се помогне на обичниот човек колку што беше познат и по вистинитоста на сопствените стихови и популарноста кај пошироката популација?
Без разлика на одговорот, факт е дека една генерација изневери една друга. Цела една група на млади луѓе воопшто нема да имаат можност да ги поправат грешките на своите претходници, и да го докажат тоа кон што, барем секое едно општество треба да се стреми – да го остави тоа што го затекнало во подобра ситуација на тие кои што доаѓаат потоа. И тоа е болка со која што сите ние ќе мораме да живееме до крајот на животот.
Но, сакам да верувам дека не е се загубено, и дека конечно ќе има светло на крајот на тунелот. Зошто? Затоа што кога се случува ваков семинален настан, подеднакво јасно во јавноста се гледа и најлошото (корупцијата на системот и на самите поединци), но и најдоброто кај луѓето (херојството кое го покажаа младите луѓе во Кочани, а некои од нив пак ги дадоа своите животи за да спасат некој друг). Па, има ли поголем доказ дека во нас сепак постои нешто за што вреди да се бориме додека постоиме и живееме на ова парче земја?
Не знам за вас, но, јас сакам да верувам дека сите тие млади животи не згаснаа туку-така, за ништо. Нека нивната жртва биде поттик конечно да сфатиме дека промената на подобро секогаш ќе тргне од самите нас, а не од некој друг. Па, така, секогаш кога ќе бидете исправени пред некоја дилема, во која што ќе треба да одберете помеѓу тоа да го направите тоа што е погодно за вас сами, или тоа што е морално исправно, ќе соберете сила и храброст да одите по линија на посилен отпор, па ќе го одберете патот кој што е помалку посетен. Бидејќи само така, и на тој начин, доаѓате во точката од која што почнува вистинската промена.
